domingo, noviembre 3

Parruliño

Hai algo verdadeiramente forte entre os dous. E aínda que eu nunca sei como chamalo sempre hai alguén ao meu arredor disposto a vendermo como amor. Pero, que é exactamente o amor? É máis que maxia. Tan impredecible, tan indomable, tan insustituíble, tan nós. E cando penso en ti... Cando penso en ti non quero chamalo amor, cando estás ao meu carón non o sinto como amor. Non. Porque é único, no é como o dos máis, non é sinxelo,  é o meu ruxe-ruxe, a nosa especialidade; é moito máis,
moito, moitísimo máis. Teño que repetir todas as veces que me inspiras? Que describir o que sinto cando estás ao meu carón polas mañás? Non, non podo e, de feito, non quero. Ninguén engaiola a maxia porque se non é libre, non é maxia. E falando de liberdade doume conta de algo que non adoito pensar... Quéresme, puidendo non quererme, totalmente libre, aínda que haxa máis mulleres, quéresme a mín. Como é eso posible? Como podo vivir cada día rodeada de semellante conxuro da vida sen aprecialo na súa totalidade e profundidade? É incrible...

Pon un ollo na conta atrás, 18 <3

domingo, octubre 20

Vigo.

Buenas noches, mi amor. Me he ido a la cama una vez más, como cada noche. ¿Es relevante? Tal vez no demasiado pero ya sabes que todo lo que yo te digo te lo digo por algo. ¿Qué es ese algo esta vez, pesada? Es el hecho de que me voy a tu cama. El hecho de que ahora la vida es un poco menos mía y un poco (mucho) más nuestra. Nuestra porque ya no tengo que separarme de ti para irme a dormir. Te tengo conmigo, lejos pero a mi lado, a mi lado pero cerca. Tú con tus idioteces y yo con mi risa histérica pero, como sea, siempre juntos. Siempre el tú y el yo más nuestro que en todo el tiempo hasta hace un mes. A duras penas puedo describir la arritmia de felicidad que esta nueva vida provoca en mi cabeza, en mi corazón, en mi (no, perdón, nuestra) vida. Y es que te quiero, te quiero desde el puto primer beso pero, ¿sabes qué? te quiero más desde el enésimo que me has dado hace tan poco... Dicen por ahí que el tiempo rompe la magia y yo no he podido encontrar la fiabilidad de esa afirmación, porque aquí estoy yo, más enamorada que nunca, deseando que dejes de jugar al candy crush de una vez y vuelvas a abrazarme; más enamorada que nunca comportándome como la más imperfecta ama de casa; más enamorada que nunca viviendo, cada día, el mejor día de nuestra relación. Si lo pienso no puedo esperar ni un segundo, ni un sólo segundo, a que empiece el siguiente día a tu lado y, al mismo tiempo, se me rompe el alma cada segundo que muere en el día que va pasando. Y digo yo: "Iria, ¿cómo se puede ser tan ñoña?" Es muy fácil y sólo existe una razón, con nombre y apellidos para muchos aunque no para mí, para mí sólo eres amor. Sí, he dicho eres, eres, porque quién va a ser la razón si no lo eres tú. Que nada, que todo, que te quiero, que ya desvarío... "Lovin' you, baby"

martes, junio 25

Nuestras normas.

Las normas las ponemos nosotros. Ha sido así durante dos años y va a serlo siempre. No necesitamos alguien que nos diga qué debe ser o cómo comportarnos, es el momento quien nos lo dicta. Con o sin caprichos, a pesar de todo lo que pueda ir mal, sé que estamos bien. Cada momento no es más que otro paso en la escala del tiempo y tú y yo no trastabillamos, flotamos sobre él. Sé que cuanto más pasa el tiempo menos se dice, ya no es un continuo devenir de romanticismo, pero es mejor. Es mejor porque el tiempo me ha hecho ver, nos ha hecho ver, qué es lo que realmente sentimos y qué es lo que realmente queremos. Ahora es romántico por el fondo y no por la forma, romántico porque nos queremos, nos queremos tirados en la cama o paseando por la ciudad; y lo sabemos. Romántico, extraño teniendo en cuenta lo que en arte se conoce como romanticismo, pero es sólo una palabra más, algo para plasmar lo indescriptible y aún así yo sigo creyendo en las palabras. Las palabras que nos han acompañado desde el primer momento, antes del beso y el romance, antes de cruzar una mirada; ¿cómo podría yo dejarlas de lado? Es una locura todo esto, amor; es una locura como cambia mi manera de verlo todo de un día a otro. Me acuerdo de mi tremendo orgullo cuando empecé a llamarte Alex y abandoné tu apellido; yo era especial, la chica que te llamaba por tu nombre, y ahora quiero que se vaya de mi boca y poder llamarte cariño. Todo es tan extraño, el tiempo pasa y no aprendemos, porque no son teoremas, no son formulas, no son convencionalismos... Es amor. Es lo que siento cuando puedo dejar de pensar, cuando soy quien soy y no quien finjo ser. Lo que siento cuando me miras y me dices: "Quiero pasar mi vida contigo, en serio, lo quiero". No puedes imaginarte, no podrías imaginarte jamás, hasta que punto estoy de acuerdo contigo. Sin importarme lo que pase tú serás siempre la mano que coja para dar, al unísono, el siguiente paso. Y esto será así porque te quiero y te querré pero también, y no lo olvides, porque las normas las ponemos nosotros.

jueves, mayo 16

Nobody said it would be this hard

Te echo de menos con cada eritrocito, ¿sabes? Te echo tanto de menos que no puedo entender ni el principio ni el final de todas las cosas que pasan por mi vida. Lo estamos superando, sí, ¿y qué? Ha pasado ya el primer curso, el más difícil, el de acomodarse, el de separarse y sí, estamos aquí, en la línea de meta y me falta el aire. No puedo respirar porque, lo sé, sólo es una etapa. ¿Cuánto tiempo va a tener que pasar para que estemos juntos para siempre? Tú no te imaginas cuánto te quiero ni hasta que punto duele. Llevaba toda la vida soñando con lo que siento por ti, algo maravilloso que me incita a ser mejor, algo por lo que merece la pena luchar pero, a veces, cuando la luna aparece y se encienden las estrellas no puedo evitar preguntarme por qué es tan duro, por qué duele tanto. Eres todo lo que quiero y tengo en este mundo y no puedo dejar de llorar imaginando el momento en el que ya no sueltes mi mano, en el que no llenemos de escenas de película cada domingo a las siete de la tarde y cada jueves o viernes a  la hora de volver. No somos una historia ni un cuento, somos algo real. Somos dos personas que se quieren, dos personas enamoradas, dos personas luchando por algo muy concreto: seguir juntos sin renunciar a sus sueños. ¿Por qué tiene que ser así de difícil? ¿Por qué nadie me advirtió? ¿Por qué no puedes, simplemente, estar aquí abrazándome? Nadie dijo que sería tan difícil...

miércoles, marzo 20

Feliz unicornio.

Me has salvado la vida. Enserio. Iba desbocada y sin frenos, quizás debería haber revisado las pastillas antes de lanzarme hacia la vida pero el caso es que tú me salvaste. Y me salvas cada día cuando sé que medio centímetro o doscientos kilómetros no suponen una diferencia significativa en cuanto a lo que sentimos. Sé que este cumpleaños no es como el del año pasado, pero sí como el del año anterior y lo superamos, ¿verdad? Superaremos todo y tú lo sabes, porque lo nuestro empezó por el tejado y aún nadie ha conseguido hundirlo. Iria es incoherente, amor, e Iria quiere abrazarte pero, ante todo, Iria quiere que sigas cumpliendo años porque sabe que llegará el día en el que nadie pueda impedirle pasar todos los 20 de marzo del resto de su vida justo a tu vera.

TE QUIERO <3